Πτήση.Οδηγίες σε περίπτωση αποσυμπίεσης της καμπίνας επιβατών.Μας δουλεύεις ρε φίλε?Βουτιά στην πολυθρόνα.Ζώνη.Στη μέση.Όχι ότι θα σώσει τίποτα μια ζώνη εδώ πάνω αλλά το κάνουν όλοι άρα κάτι θα ξέρουν.Social conformity?Get a life.Φθάσαμε.Γερμανία.Κόσμος.Τα περίφημα γερμανικά σούπερ γρήγορα τρένα.Όλα γύρω κινούνται με υπολογισμένη ακρίβεια μετρονόμου.Δρομολόγια,άνθρωποι..
Τοπία ζωγραφίζονται με τρελλή ταχύτητα έξω από το παράθυρο.Πράσινο.Ανακλαστικά ο νους μου πηγαίνει στο πράσινο που καιγόταν το καλοκαίρι του 07.Πάγωμα στο σβέρκο.Είναι και ψηλά το air condition.
Ξυπνάω.Κάποιος γαβγίζει κάτι στα Γερμανικά.Μά την αλήθεια αν και δεν ξέρω γρί Γερμανικά,ορκίζομαι ότι ο τύπος μόλις απήγγειλε μια ωδή στον Χίτλερ & στέλνει επίλεκτο σώμα των σιδηροδρομικών SS να με παλουκώσουν.Χασμουρητό.Μια κυρία απέναντι μου στο τραπεζάκι δακτυλογραφεί με απίστευτη ηρεμία σε ένα laptop.Ευρώπη ρε παιδί μου.Ο αντίστοιχος έλληνας "μπίζνεσμαν" θα ήταν με ξεκρέμαστο το hands free ενοχλώντας τους συνεπιβάτες του με άναρθρες κραυγές.Καλά είμαστε.
Φθάνουμε Amsterdam.Queens of the stone age στα αυτιά.Πρώτος δίσκος.Το μπάσο στο Mexicola μου οργώνει το κεφάλι.Άρχοντας.
Έδαφος Ολλανδίας.Πατάω.Με το δέξι.Που λέει ο λόγος.Πρώτο σοκ.Τραμ.Ντριν-ντριν από ποδήλατα.Αυτοκίνητα?ΠΟΥΘΕΝΑ.Εεεεεεεεεεε?ΠΟΥΘΕΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.
Χαμόγελο.Καλαμπούρι.Ωραία αρχίζουμε.
Μέσα στο τραμ.Κόσμος γύρω μου.Ευγενικά βλέματα.Αθόρυβοι άνθρωποι.Όχι άχρωμοι,όπως συχνά θέλουμε να τους παρουσιάζουμε οι μεσογειακοί "λατίνοι εραστές" με το άπειρο ταμπεραμέντο.Ο σάκος μου έχει κόψει την μέση.Ξεζεπεύω για ολιγόλεπτη ανάπαυση.Τί το θελα?Η στάση,γρήγορα μαλάκα ΜΟΥ ΘΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ!
Πεζοδρόμιο.Περπάτημα για το hostel.Το βλέμα φεύγει.Παντού.Ένα επίμονο ντριν-ντριν με βγάζει από τη νιρβάνα.Γυρνάω.Κοκινομάλλα ποδηλάτισσα κάνει τρελλό ελιγμό και αποφεύγει τον ηλίθιο τουρίστα που μπήκε στην bicycle lane.Αντί να με βρίσει σκάει στα γέλια με το τρομοκρατημένο ύφος μου.Σκάω ένα χαμόγελο αμηχανίας σαν ιερή αγελάδα.
Hostel.Άγγλοι.Παντού.Κυρίως πιτσιρίκια.Καλώς ήρθατε στο κλουβί με τις τρελλές!
Μπαίνω στο καινούριο μου δωμάτιο.Τί δωμάτιο δηλαδή,τούτο εδώ είναι προσομοίωση στρατώνα.Δε γαμιέται.Άλλωστε στον ύπνο θα μας βλέπει.
Απόγευμα προς βράδυ.Δηλαδή πιο πολύ βράδυ.Η πρώτη περπατούρα.Χωρίς να το καταλάβω περπατάω καμιά ώρα.Coffee shop.Στη γωνία.Με καλεί.ΕΜΠΡΟΣ ΜΑΡΣ!
Καπνοί,διαφορετικά χαρμάνια,κατάλογος με περιγραφή του κάθε stuff,""this aromatic blend from maroco sends chills down your spine",το παραγγέλνω,παραγγέλνω και εσπρέσο & θρονιάζομαι σαν άλλος Hassan i Sabbah.Ζουμ σε ταμπέλα."ALCOHOL IS NOT ALLOWED".Παράδεισος.
Άλλη μέρα.Πρωί.Ήλιος.Αγοράζω γυαλιά για τον ήλιο.Γιατί έχει πολύ ήλιο λέμε.Βρίσκω ένα γυαλί που είναι μια σχιζοφρενική μίξη 70's & 90's."9 euros",μου ανακοινώνει η μικροσκοπική κινεζούλα.Not baaaaad.No,not bad at all.
Περπάτημα.Και δώστου περπάτημα.Τσαααακ.Φωτογραφία.Τσααααακ.Και άλλη.Και άλλη.Vegeterian στη γωνία.ΠΑΜΦΘΗΝΟ.Χρίζεται και επίσημα η κουζίνα μου για τις μέρες παραμονής.
Βράδυ.Jazz club.Πολύς καπνός.Από τσιγάρα βιομηχανικά.Από τσιγάρα αλάνικα.Έχουμε γίνει μια ωραία ατμόσφαιρα!Η μπάντα βγαίνει στη σκηνή.Γελάνε.Ο κόσμος από κάτω, χειροκρότημα δυνατό.Αρχίζουν.
Και αρχίζει το visual deja vu.
Βρίσκομαι στο κόκκινο δωμάτιο.Το σκηνικό είναι του Lynch.Οι κουρτίνες είναι κόκκινες.Οι τοίχοι κόκκινοι.Ένα σαξόφωνο εκσπερματώνει δίπλα στο αυτί μου.Ο ήχος που κάνει η τριβή της μπαγκέτας στο δέρμα των τυμπάνων μεταδίδεται στο στέρνο μου.
Φινάλε με ένα 10λεπτο,ίσως και παραπάνω,κομάτι.Στόμα ανοιχτό.Χειροκρότημα που δεν σταματάει με τίποτα.Μερικές βραδιές μένουν για πάντα στο κεφάλι..
Ημέρα αναχώρησης.
Βαριά καρδιά.Βαρύς σάκος.
Εις το επανιδείν και όχι αντίο
0 whispered:
Δημοσίευση σχολίου