Insurgentes

|


Ξεκινάμε. Δίνεις λίγο χρόνο στη μηχανή να ζεσταθεί. Αφού κρυώνεις εσύ αυτή γιατί να αποτελεί εξαίρεση? Περίμενε λοιπόν. Κάνε μια βόλτα στα fm. Κάτι τύποι αναλύουν ένα πέναλτι που δεν δόθηκε ποτέ, τα jumbo ειναι officially ο Σατανάς αυτοπροσώπως (ΚΑΙ αυτά τα χριστούγεννα οι πιο εκνευριστικές διαφημίσεις ever), κάποιος τύπος γαβγίζει για το αμόρε που τον παράτησε -χριστουγεννιάτικα μάλιστα- στα κρύα του λουτρού, οι "ροκ" σταθμοί της πόλης παίζουν κάτι που μόνο ροκ δεν σου θυμίζει, ξαφνικά σου καρφώνεται στο κεφάλι το ουρλιαχτό του hicks "suck satan's cock", χαμογελάς και... ήρθε η ώρα να φύγουμε. Φώτα νυκτός ανοιχτά, μάτια μισόκλειστα και το Insurgentes του Steven Wilson αναλαμβάνει χρέη soundtrack για την αποψινή βόλτα. 

Θέλουμε εθνική απόψε. Μεγάλο δρόμο με φώτα, λωρίδες που εκτείνονται ως το άπειρο.. Το Harmony Korine ζεσταίνει το μεταλλικό κουβούκλιο, έξω χιλιάδες φωτάκια, σήματα, προειδοποιήσεις, κουλ τύποι που φοράνε εξίσου κουλ δερμάτινα σε τεράστιες διαφημιστικές μαρκίζες κουλ πολυκατοικιών, φανάρια, και δωσ'του φανάρια μέχρι που σκάει ενα επικό drone χαλί, ένα larger-than-life wall of sound στο Abandoner. Νιώθεις λες και ένα pure τεραστίων διαστάσεων κύμα έσκασε πάνω σου ένα καλοκαιρινό μεσημέρι στον Καϊάφα. 

Πινακίδες δείχνουν τον δρόμο για το κέντρο της πόλης. Τις ακολουθείς-τί έχεις να χάσεις? Νιώθεις λιωμένος στην μεσαία λωρίδα, τα πάντα γύρω κινούνται νωχελικά, όχι αργά, σαν να μην τρέχει κάτι απλά, σαν να μειώθηκε η αγωνία για το τώρα για το χθές και για το αύριο, σαν να έκαναν όλοι και όλα γύρω σου για λίγο focus ΣΤΗ ΣΤΙΓΜΗ. Το Salvaging κάνει αισθητή την παρουσία του, σε ρουφάει μέσα του και εσύ απλά τραβιέσαι στα έγκατά του, πηδάς σε μια πισίνα γεμάτη φθινοπωρινά φύλλα, ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Η πόλη έχει ένα touch sin city απόψε. Φάτσες παράξενες. Πεζοδρόμια γεμάτα βλέμματα, χάρτινες σακούλες, συμπαθή τετράποδα, βιτρίνες με καλούδια, ανθρώπινες βιτρίνες που περιφέρονται..

Στρίβεις για Εξάρχεια. Veneno Para Las Hadas. Ω ναι. Συμφωνώ απόλυτα Steven. Ναι σου λέω. Ό,τι και να πεις, εγώ είμαι μέσα. Δαγκωτό. Πώς το λέμε ρε παιδάκι μου? Τί σου θυμίζει αυτό να δεις... Κάτι από sky moves sideways, ναι, αλλά ένα υπόκωφο αναλογικό beat χτυπάει στο στήθος σου, ενώ ο φίλτατος Steven croonάρει από πάνω.. jeez, holy master Sun..

H Καλλιδρομίου σε ξεβράζει -άγνωστο πώς εν τω μεταξύ, στην Αλεξάνδρας. Περνάμε έξω από το δικαστικό μέγαρο-φρούριο που καταδικάζονται οι κακοί για να είναι ασφαλείς και χαρούμενοι οι καλοί και... No Twilight Within The Courts Of The Sun. Fuck me. Υπάρχουν "μουσικοί" που φτιάχνουν "μουσική" που αποτελεί το αντίστοιχο της coca-cola (πάει με όλα, καταναλώνεται μεμιάς) και ΜΟΥΣΙΚΟΙ που φτιάχνουν ΜΟΥΣΙΚΗ για το κεφάλι, τα κατεστραμμένα νευρωνικά μας δίκτυα, την ψυχή, το στομάχι..  Δεν ορίζεις εσύ τους ήχους, αυτοί σε παίρνουν από το  χέρι και σε πάνε βόλτα όπου γουστάρουν, magic bus κι'έτσι, και αισθάνεσαι να φουντώνει ξανά ο έρωτας για τους ήχους, τα υπόγεια προβάδικα, την έκσταση να καλωδιώνεις με άλλους 3 τύπους κοπανώντας με χέρια και πόδια ενα σετ drums.. Το κομμάτι αποτελεί Κεφάλαιο από μόνο του, είναι αυτόνομος αστερισμός, μπράβο σου ρε Steven, πόσα χρόνια ξεπηδάνε όλα αυτά τα πράγματα από το κεφάλι σου, μπράβο, μπράβο..

..Και εκεί που το κομμάτι αρχίζει να σιγοσβήνει μια τελευταία full on επίθεση σκάει μύτη, σε αφήνει μαλάκα να σκέφτεσαι τί πίνουν όλοι αυτοί οι τύποι και δεν μας δίνουν και πού να στρίψω τώρα ρε γαμώτο.. "Λεωφόρος" Γαλατσίου και μας έχει πάρει η κατηφόρα.. Τί ωραίες οι κατηφόρες. Στις ανηφόρες ώρες-ώρες μπορείς να συναισθανθείς το ζόρι που τραβάει ο μηχανοκίνητος σύντοφος που σε κουβαλάει, ενώ η κατηφόρα ειναι λούνα παρκ, δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής, αλλά δεν έχει και τόσο σημασία..

Get all you DESERVE. Στα στενά δρομάκια των Άνω Πατησίων. Λίγες ψιχάλες στο τζάμι. Κόκκινο. Η θήκη του καπνού. Τα σπίρτα-πού έχω τα σπίρτα ρε γαμώτο? Ρουφηξιά. Βαθιά. Get all you DESERVE. H ατμόσφαιρα του Perdition City σε τυλίγει. Ανατριχίλα. get all you deserve in this world. Μάλιστα. Θυμάσαι. Θυμάσαι τα πάντα. Πώς έγιναν. Όλα. Το κομμάτι συνεχίζει να χτίζεται, παίρνει μορφή, ανασαίνει, και... ανατινάζεται. Speachless.

Insurgentes. Ένα πιάνο. Η αγγελική φωνή του που επουλώνει τις πληγές που πριν λίγο άνοιξε. Ηρεμία. Χαμόγελο. Μεγάλος δίσκος. Μεγάλος καλλιτέχνης. 

"if we don't take action now, we'll settle for nothing later" / photos from the streets of Athens

|






























greek police murders / 6 Dec '08

|

Σάββατο 6 του Δεκέμβρη, 2008.

Η ελληνική αστυνομία δολοφονεί ξανά. Σε μια χώρα-καρικατούρα που καταπίνει ζωντανά τα παιδιά της. Οι άρχοντες του τόπου και τα παπαγαλάκια τους της τέταρτης εξουσίας μιλούν για "μεμονωμένο περιστατικό". Όπως μεμονωμένο περιστατικό ήταν η εν ψυχρώ εκτέλεση του Μιχάλη Καλτεζά, ο φόνος από παρακρατικούς-φασίστες του καθηγητή Τεμπονέρα, οι άθλιες συνθήκες κράτησης οικονομικών μεταναστών και τέλος η εξόντωσή τους με "συνοπτικές" διαδικασίες, η βίαιη κρατική καταστολή που συνοδεύει απαραίτητα κάθε δυναμική κοινωνική έκφραση μιας μερίδας ανθρώπων ερωτευμένων με την ΖΩΗ που επιμελώς τους έχουν στερήσει.

Ο Αλέξης πάει να βρει τον Μιχάλη. Τα σαρκώδη χαμόγελα των δολοφόνων με τα χαρτοφυλάκια γεμίζουν τις οθόνες. Υστερικοί "δημοσιογράφοι" σπέρνουν τρόμο, παραπληροφόρηση και ΑΡΝΗΣΗ για τη ζωή μέσα από "ενημερωτικά" πάνελ. Τα Μέσα Μαζικής Χειραγώγησης, αυτοί οι μάστορες της προβοκάτσιας, κάνουν τους νοικοκυραίους να λουφάξουν πιο βαθιά στον καναπέ τους. 

...Και έξω στο δρόμο γροθιές στον αέρα, άνθρωποι στην γκρίζα άσφαλτο, ετερόκλητες ζωές που πήραν την θέση των άψυχων τροχοφόρων. Το σύστημα είναι σάπιο και έχει πάρει κλίση να γκρεμιστεί. Η μεταπολιτευτική "ελλαδίτσα" της μίζας, της πελατειακής πολιτικής τακτικής, της απαξίωσης κάθε έννοιας πολιτισμού και κουλτούρας, η γερασμένη ψαροκώσταινα, αυτή η αισχρή πουτάνα του ωχαδερφισμού και των χουντικών συνδρόμων, αυτή η σκύλα που καταπίνει όνειρα και ρεύεται επιθετικό καπιταλισμό, δεν ειναι πλέον ΑΠΟΔΕΚΤΗ από ένα μεγάλο κοινωνικό κομμάτι. Ο φόνος του Αλέξη, που στην θέση του θα μπορούσε να είναι ο ΚΑΘΕΝΑΣ από μας, ήταν απλά το τελειωτικό χτύπημα για τις αφυπνισμένες συνειδήσεις που ήδη σιγόβραζαν. Συνειδήσεις ανθρώπων που σιχάθηκαν να είναι ήσυχοι καταναλωτές, αποχαυνωμένοι τηλεμπανιστηρτζίδες, θρησκευόμενα πιόνια. 

Οι τηλεδικαστές ζουμάρουν επιμελώς στον τρόμο στην προσπάθειά τους να κουκουλώσουν την κατάσταση, ενώ είναι μαθηματικά βέβαιο οτι τέτοιου είδους ΕΞΕΓΕΡΣΙΑΚΕΣ καταστάσεις θα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο σε μια Ευρώπη γριά και άσχημη, γεμάτη ανασφάλεια, τρομονόμους, "ευέλικτες" μορφές εργασίες, συνασπισμένων στρατών κατοχής τύπου ΝΑΤΟ..

Το αίμα κυλάει. Ζεστό. Άδικα κυλάει. Πίσω από κρατικούς τοίχους η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ο σεβασμός στη ζωή μετατρέπονται σε τσαλακωμένο κωλόχαρτο που εκσφενδονίζεται σε κρατικούς σκουπιδοτενεκέδες. Οι άρχοντες δουλεύουν για τα αφεντικά τους με ενθουσιασμό. Οι τραπεζίτες, οι ιδιοκτήτες Μέσων Μαζικής Χειραγώγησης, οι 4-5 οικογένειες μεγαλοβιομηχάνων κυβερνάνε την "χώρα στην οποία γεννήθηκε η δημοκρατία". 

Το βράδυ του Σαββάτου ο άδικος θάνατος πλακώσε τις ψυχές όσων ΝΙΩΘΟΥΝ. Γροθιές έσφιξαν, δάκρυα αυλάκωσαν την προκατασκευασμένη κοινωνική "ευημερία", οι κολασμένοι βγήκαν στους δρόμους για το αυτονότητο, για ΖΩΗ. ΖΩΗ αληθινή, όχι σαν και εκείνη που πλασσάρουν οι life style εκπομπές. ΕΡΩΤΑ για μια ζωή που μας στερούν μετατρέποντας μας σε υποτακτικούς, σε πτυχιούχους-ανέργους, σε "παροιμιώδεις μέσους ανθρωπάκους".

Φίλε Αλέξη καλό ταξίδι να χεις.