Insurgentes

|


Ξεκινάμε. Δίνεις λίγο χρόνο στη μηχανή να ζεσταθεί. Αφού κρυώνεις εσύ αυτή γιατί να αποτελεί εξαίρεση? Περίμενε λοιπόν. Κάνε μια βόλτα στα fm. Κάτι τύποι αναλύουν ένα πέναλτι που δεν δόθηκε ποτέ, τα jumbo ειναι officially ο Σατανάς αυτοπροσώπως (ΚΑΙ αυτά τα χριστούγεννα οι πιο εκνευριστικές διαφημίσεις ever), κάποιος τύπος γαβγίζει για το αμόρε που τον παράτησε -χριστουγεννιάτικα μάλιστα- στα κρύα του λουτρού, οι "ροκ" σταθμοί της πόλης παίζουν κάτι που μόνο ροκ δεν σου θυμίζει, ξαφνικά σου καρφώνεται στο κεφάλι το ουρλιαχτό του hicks "suck satan's cock", χαμογελάς και... ήρθε η ώρα να φύγουμε. Φώτα νυκτός ανοιχτά, μάτια μισόκλειστα και το Insurgentes του Steven Wilson αναλαμβάνει χρέη soundtrack για την αποψινή βόλτα. 

Θέλουμε εθνική απόψε. Μεγάλο δρόμο με φώτα, λωρίδες που εκτείνονται ως το άπειρο.. Το Harmony Korine ζεσταίνει το μεταλλικό κουβούκλιο, έξω χιλιάδες φωτάκια, σήματα, προειδοποιήσεις, κουλ τύποι που φοράνε εξίσου κουλ δερμάτινα σε τεράστιες διαφημιστικές μαρκίζες κουλ πολυκατοικιών, φανάρια, και δωσ'του φανάρια μέχρι που σκάει ενα επικό drone χαλί, ένα larger-than-life wall of sound στο Abandoner. Νιώθεις λες και ένα pure τεραστίων διαστάσεων κύμα έσκασε πάνω σου ένα καλοκαιρινό μεσημέρι στον Καϊάφα. 

Πινακίδες δείχνουν τον δρόμο για το κέντρο της πόλης. Τις ακολουθείς-τί έχεις να χάσεις? Νιώθεις λιωμένος στην μεσαία λωρίδα, τα πάντα γύρω κινούνται νωχελικά, όχι αργά, σαν να μην τρέχει κάτι απλά, σαν να μειώθηκε η αγωνία για το τώρα για το χθές και για το αύριο, σαν να έκαναν όλοι και όλα γύρω σου για λίγο focus ΣΤΗ ΣΤΙΓΜΗ. Το Salvaging κάνει αισθητή την παρουσία του, σε ρουφάει μέσα του και εσύ απλά τραβιέσαι στα έγκατά του, πηδάς σε μια πισίνα γεμάτη φθινοπωρινά φύλλα, ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Η πόλη έχει ένα touch sin city απόψε. Φάτσες παράξενες. Πεζοδρόμια γεμάτα βλέμματα, χάρτινες σακούλες, συμπαθή τετράποδα, βιτρίνες με καλούδια, ανθρώπινες βιτρίνες που περιφέρονται..

Στρίβεις για Εξάρχεια. Veneno Para Las Hadas. Ω ναι. Συμφωνώ απόλυτα Steven. Ναι σου λέω. Ό,τι και να πεις, εγώ είμαι μέσα. Δαγκωτό. Πώς το λέμε ρε παιδάκι μου? Τί σου θυμίζει αυτό να δεις... Κάτι από sky moves sideways, ναι, αλλά ένα υπόκωφο αναλογικό beat χτυπάει στο στήθος σου, ενώ ο φίλτατος Steven croonάρει από πάνω.. jeez, holy master Sun..

H Καλλιδρομίου σε ξεβράζει -άγνωστο πώς εν τω μεταξύ, στην Αλεξάνδρας. Περνάμε έξω από το δικαστικό μέγαρο-φρούριο που καταδικάζονται οι κακοί για να είναι ασφαλείς και χαρούμενοι οι καλοί και... No Twilight Within The Courts Of The Sun. Fuck me. Υπάρχουν "μουσικοί" που φτιάχνουν "μουσική" που αποτελεί το αντίστοιχο της coca-cola (πάει με όλα, καταναλώνεται μεμιάς) και ΜΟΥΣΙΚΟΙ που φτιάχνουν ΜΟΥΣΙΚΗ για το κεφάλι, τα κατεστραμμένα νευρωνικά μας δίκτυα, την ψυχή, το στομάχι..  Δεν ορίζεις εσύ τους ήχους, αυτοί σε παίρνουν από το  χέρι και σε πάνε βόλτα όπου γουστάρουν, magic bus κι'έτσι, και αισθάνεσαι να φουντώνει ξανά ο έρωτας για τους ήχους, τα υπόγεια προβάδικα, την έκσταση να καλωδιώνεις με άλλους 3 τύπους κοπανώντας με χέρια και πόδια ενα σετ drums.. Το κομμάτι αποτελεί Κεφάλαιο από μόνο του, είναι αυτόνομος αστερισμός, μπράβο σου ρε Steven, πόσα χρόνια ξεπηδάνε όλα αυτά τα πράγματα από το κεφάλι σου, μπράβο, μπράβο..

..Και εκεί που το κομμάτι αρχίζει να σιγοσβήνει μια τελευταία full on επίθεση σκάει μύτη, σε αφήνει μαλάκα να σκέφτεσαι τί πίνουν όλοι αυτοί οι τύποι και δεν μας δίνουν και πού να στρίψω τώρα ρε γαμώτο.. "Λεωφόρος" Γαλατσίου και μας έχει πάρει η κατηφόρα.. Τί ωραίες οι κατηφόρες. Στις ανηφόρες ώρες-ώρες μπορείς να συναισθανθείς το ζόρι που τραβάει ο μηχανοκίνητος σύντοφος που σε κουβαλάει, ενώ η κατηφόρα ειναι λούνα παρκ, δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής, αλλά δεν έχει και τόσο σημασία..

Get all you DESERVE. Στα στενά δρομάκια των Άνω Πατησίων. Λίγες ψιχάλες στο τζάμι. Κόκκινο. Η θήκη του καπνού. Τα σπίρτα-πού έχω τα σπίρτα ρε γαμώτο? Ρουφηξιά. Βαθιά. Get all you DESERVE. H ατμόσφαιρα του Perdition City σε τυλίγει. Ανατριχίλα. get all you deserve in this world. Μάλιστα. Θυμάσαι. Θυμάσαι τα πάντα. Πώς έγιναν. Όλα. Το κομμάτι συνεχίζει να χτίζεται, παίρνει μορφή, ανασαίνει, και... ανατινάζεται. Speachless.

Insurgentes. Ένα πιάνο. Η αγγελική φωνή του που επουλώνει τις πληγές που πριν λίγο άνοιξε. Ηρεμία. Χαμόγελο. Μεγάλος δίσκος. Μεγάλος καλλιτέχνης. 

1 whispered:

once upon a time είπε...

Είναι ένα πολύ καλό "entrance" στη ψυχή αυτού του δίσκου.
Ξεκινάει...
Ο ήχος κινείται σε αποχρώσεις του γκρι-σιελ με απαλό χαριτωμένο-παιχνιδιάρικο μωβ, καθώς οι πορτοκαλί σπίθες παραμονεύουν και φωνάζουν πως είναι έτοιμες να φουντώσουν με....δεν προλαβαίνουν να τελειώσουν την φράση τους και ήδη έχει πάρει φωτιά το μικρό δωματιάκι με την άμεση εισαγωγή του "salvaging".
Μικρές εκρήξεις σε σημεία και το sepia style του φθινοπώρου τις ακολουθεί.Φύλλα ξεπηδάν από παντού και σου ζητούν επίμονα να τα πατήσεις.Τα πατάς..(πόσο δίκιο έχεις..)
Συνεχίζεις με κομμένη την ανάσα την ακρόαση καθώς το "veneno para las hadas" κυκλώνει το δωμάτιο. Δύο μάτια νοιώθεις πως σε κοιτάνε. Δύο μάτια που δεν σε παρακολουθούν, αλλά σε κοιτάζουν με το πιο γαλήνιο, ζεστό χαμόγελο.Χορεύεις μαζί τους..Ανοίγεις τα μάτια..και..κάτι γίνεται..

Αντίθετες εικόνες
Αντίθετα feelings
Αντίθετα χρώματα
Αντίθετες αισθήσεις

και το "no twillight within the courts of the sun" φτάνει στο τέλος του με έναν επίλογο εσωτερικής κραυγής του steven, αλλά όχι..μπορείς να μας κάψεις κι άλλο. Ποτέ δεν τελειώνεις..

Βρίσκεσαι στην όχθη ενός ποταμού και παρακολουθείς το καθρέφτισμα του δάσους που απλώνεται πίσω σου, αγγίζεις το νερό και χαμογελάς. Όλα ζωντανεύουν γύρω σου και σε παροτρύνουν να τ' αγγίξεις..Χορεύεις ίσως σε ένα ξέφωτο και λιβελούλες πετάνε πάνω σου, κάνοντας το τελευταιο τους ταξίδι στον αέρα.
Φύλλα, πέταλα και χρώματα πλημμυρίζουν τον αέρα που αναπνέεις και μικροί διακριτικοί ήχοι από μικρές φοβισμένες νεράιδες που κρύβονται πίσω απ' τα μπουμπούκια προετοιμάζονται για τη μαζική τους έξοδο....

"only child" τώρα και η είκονα ήδη έχει φύγει.
Σκυφτός πάνω απ' το γραφείο σου ανακτάς τις ελπίδες σου, ότι ο κόσμος σου κάποια στιγμή δεν θα' ναι μόνο δικός σου αλλά δικός μας!
Ότι θα' ρθει ο καιρός που οι άνθρωποι θα καταλάβουν πως δεν είναι τίποτε άλλο από άνθρωποι και δεν είναι οι μόνοι εδώ. Κάποιες φορές αρκεί απλά να κλείσεις τα μάτια σου...
Συνεχίζουμε σε ήρεμες αποχρώσεις και σε ένα ακόμα ευχάριστο διάλειμμα απ' τις σκέψεις...Ανασαίνεις!
Και................
"get all you deserve"
Ένα κομμάτι εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους εμάς (όχι εσάς, εμάς! Έχουμε την τάση να μας αφήνουμε έξω από κάθε λογής ευθύνη) που δεν σεβόμαστε τίποτα!...που είμαστε, τι έχουμε, τι βλέπουμε, τι νοιώθουμε, τι μυρίζουμε..ΤΙΠΟΤΑ!
"insurgentes" και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου!

Δημοσίευση σχολίου